Ik weet niet welke woorden ze in deze tijden nog gaan verzinnen, maar aan dit tempo gaan Vandale en Prisma een extra "Covid-editie" van het woordenboek moeten uitbrengen!

Het kan toch niet zijn dat dit onze toekomst is?

En als dit onze toekomst is, hoe maken we ze leefbaar?

Mensen willen elkaar ontmoeten, praten, gezelligheid beleven,... met of zonder mondmasker!

Hoe kan ik de eenzaamheid doorbreken?

Wat kan ik doen om te helpen op een voorzichtige manier, en alle regels in acht genomen?

Ik weet het!

Ik ga ZELF dingen organiseren die passen binnen de geldende Corona regels!

Ik wil mensen gelukkig maken! 

En zo is het allemaal begonnen...

Mag ik me voorstellen?

Mijn naam is Cathy, ben 42 jaar en mama van 2 toppers en levenspartner van Kristof.

Heel mijn professionele leven bracht ik door in commerciële functies in de bouwsector. De laatste jaren ben ik al een paar keer mezelf tegen gekomen. Vooral omdat ik niet kan hebben dat de mensen achter de contracten en opdrachten vaak vergeten worden. De onpersoonlijkheid in deze wereld is zo groot en vaak draait het enkel om geld.

Een paar jaar geleden was ik, samen met een aantal andere mensen, een dansschool gestart. Wat een zaligheid!

Iedere avond dat er les werd gegeven of een activiteit  was zag je mensen met de minuut gelukkiger worden!

Een lach, een gesprek, eventjes alle zorgen van buitenaf vergeten en enkel denken aan je voetenwerk.

We groeiden al snel uit tot een club met meer dan 150 leden en het was pure fun. 

Ik putte zoveel energie uit "ons clubje". Energie die me de dagelijkse verplichtingen leerde relativeren en draaglijk maakten.

En toen kwam Corona...

Maanden lagen we stil zonder inkomsten... Het was niet langer financieel houdbaar en we moesten de stekker er uit trekken. 

Al het harde werk was weg, geen lachende gezichten meer, geen kleine geluksmomentjes meer voor onze dansers.

Na maanden telewerken en heel veel tijd om na te denken komen we op vandaag.

Ik wil iets doen voor de mensen, om de onpersoonlijkheid van onze maatschappij weer een beetje draaglijker te maken.

Ik wil die ploeg van 11 miljoen Belgen weer een gezicht geven, maar nog belangrijker, een lach op het gezicht toveren!

Pachanga is geboren! Nu beginnen we met de opvoeding.

Wat gaan we er van maken? Hoe pakken we het aan? Zoveel vragen, momenteel nog onbeantwoord.

Maar met tijd en boterhammen komen we er wel en dan hoop ik dat ik jullie mag ontmoeten en ontdekken!

Liefs, en hou vol!

Cathy